فراموشی

تب سردی نشسته در جانم مثل یک دل بریدن آنی مثل وقتی که عاشقی اما زیر آوار غصه می مانی خسته ام از , تمام آدم ها خسته از جاده های طولانی در نگاهم طلوع یک نفرت آسمان دلم همیشه طوفانی خسته ام از , تمام آدم ها خسته از عشق های تکراری تب سرد و غروب یک لبخند من و نفرت ، شروع بیماری خسته ام از , تمام آدم ها خسته از مسیر این پاییز عشق در نگاه من گم شد سینه از شراره شد لبریز خسته ام از , تمام آدم ها خسته از تلاطم دریا بلبل از کنار گل کوچید خنده از لبان این دنیا رویای خاموش فراموشی...

روزی من از این سکوت کوچ خواهم کرد

و با تمام غزل هایم وداع ...

آن روز تو مرا به خاطره هایت بسپار

گاهی مرامیان شعرهایم ورق بزن

عمری به آخر این عشق نمانده است

درست می گفتند آری

گاهی چه زود دیر می شود

و گاهی نمی شود 

که نمی شود 

که نمی شود ...

رویای خاموش

فراموشی...